Hello allemaal,
Sorry als de foto's niet op volgorde staan.
Challenge: zoek de juiste foto bij de juiste uitleg.
1) Uitzicht vanaf de brug
2) Schoenen kopen
3) typische macedonische maaltijd
4) Te veel gewicht bij vertrek
5) Onze prachtige kamer
woensdag 2 september 2009
woensdag 26 augustus 2009
Rechtzetting
Hi allemaal,
Door al de reacties die we kregen op onze vorige berichten vinden we toch dat we iets moeten rechtzetten. Misschien hebben we in onze berichten iets te veel de nadruk gelegd op het fijne gedeelte, maar werken doen we hier ook.
Gisteren was onze laatste dag van vier dagen on-arrivaltraining. In deze training leerden we om beter te functioneren als een groep. We leerden om op een gepaste manier te communiceren met elkaar en op deze mainer hopen we dat we onze band improved hebben. Deze training was niet echt interessant, het lekkere eten was een boost om toch te gaan. Jullie lezen het al, ons Engels wordt beter en beter, het omschakelen tussen de drie omgangstalen die we hier kunnen spreken (Italiaans is de vierde, maar daar verstaan we maar een paar woordjes van) is vrij moeilijk.
Het harde weken wordt ook afgewisseld met elke avond een intercultural evening. Wij hebben de spits afgebeten en gisteren waren de Fransen aan de beurt. Na 2
stukjes quiche Lorraine achter onze tanden keerden we terug naar onze slaapplaats. Onze zoektocht naar een kleine snack bracht ons bij een lief klein mevrouwtje dat geen Engels sprak. We kwamen erachter dat als we ons heel goed concentreren op wat ze zei, dat we bepaalde woorden konden ontcijferen (pomme frit). Ze hielp ons heel goed en gaf eens een lekkere, vettige caloriebom mee.
Terug in onze kamer keken we een film en vielen we in slaap. Geen gefeest gisterenavond.
We kijken vol verwachting uit naar onze trip naar Ohrid dit weekend. Ohrid staat bekend om zijn uitgestrekt meer en daar hopen we te relaxen en wat zon mee te pikken.
Vele groetjes!
Door al de reacties die we kregen op onze vorige berichten vinden we toch dat we iets moeten rechtzetten. Misschien hebben we in onze berichten iets te veel de nadruk gelegd op het fijne gedeelte, maar werken doen we hier ook.
Gisteren was onze laatste dag van vier dagen on-arrivaltraining. In deze training leerden we om beter te functioneren als een groep. We leerden om op een gepaste manier te communiceren met elkaar en op deze mainer hopen we dat we onze band improved hebben. Deze training was niet echt interessant, het lekkere eten was een boost om toch te gaan. Jullie lezen het al, ons Engels wordt beter en beter, het omschakelen tussen de drie omgangstalen die we hier kunnen spreken (Italiaans is de vierde, maar daar verstaan we maar een paar woordjes van) is vrij moeilijk.
Het harde weken wordt ook afgewisseld met elke avond een intercultural evening. Wij hebben de spits afgebeten en gisteren waren de Fransen aan de beurt. Na 2
stukjes quiche Lorraine achter onze tanden keerden we terug naar onze slaapplaats. Onze zoektocht naar een kleine snack bracht ons bij een lief klein mevrouwtje dat geen Engels sprak. We kwamen erachter dat als we ons heel goed concentreren op wat ze zei, dat we bepaalde woorden konden ontcijferen (pomme frit). Ze hielp ons heel goed en gaf eens een lekkere, vettige caloriebom mee.
Terug in onze kamer keken we een film en vielen we in slaap. Geen gefeest gisterenavond.
We kijken vol verwachting uit naar onze trip naar Ohrid dit weekend. Ohrid staat bekend om zijn uitgestrekt meer en daar hopen we te relaxen en wat zon mee te pikken.
Vele groetjes!
maandag 24 augustus 2009
wees eens actief
Wisten jullie dat foef in het Frna (fouf) hetzelfde betekent??
Voor deze informatie vragen we aan jullie reacties!!!
Voor deze informatie vragen we aan jullie reacties!!!
Tequila Boom Boom
Hallo allemaal,
Na lange tijd nog eens een berichtje uit het verre Macedonia.
Donderdag hebben we ons kleine Belgenlandje aan de anderen gepresenteerd. De jenever en speculoospasta vielen in de smaak. Onze powerpoint hebben we gepresenteerd en daarna was er, met Belgische muziek als behangmuziek, gelegenheid tot een babbeltje slaan met de anderen vrijwilligers. Tot hier het zedige gedeelte. Op deze interculturele avond hebben we een nationalistische (lees met Belgische vlag, NAKED) foto getrokken. Deze gaan we hier niet posten, want hij is niet geschikt voor gevoelige kijkers).
Hierna hebben we een stapje in de Macedonische wereld gezet. We zijn begonnen in een leuke bar en geeindigd in een Saloon. De dingen die gebeurd zijn etc herinneren we ons niet meer goed, maar geloof ons als we zeggen dat we zeker een gedeelte van onze hersenen beschadigd hebben met de hoeveelheden alcohol die we gedronken hebben (denk tequila, cosmopolitan, bier, strawberry sunrise, etc...).
We zijn trouwens goed op weg om de lokale cocktailmenu s van buiten te leren.
De volgende dag hebben we het een beetje rustiger aan gedaan, we hebben uitgeslapen, hoewel Liza de gewoonte heeft om elke ochtend vroeg op te staan.
We zijn een bus opgestapt en naar het prachtige Matka gereden. Hier aangekomen verbaasden we ons over het grote verschil tussen de stad en de natuur. We willen niet stoefen maar het was verwonderlijk. Ellen zei steeds dat het voelde alsof ze meedeed aan expeditie robinson. Dit kwam vooral door het feit dat we op een prehistorisch bootje met een bamboodak over het water vaarden (fantaseer er een paar palmbomen erbij en ze heeft gelijk).
We voeren naar een wonderbaarlijke grot, de gids wist ons er wat te vertellen over een paar landgenoten, Marco en Roger die er een grot onder een grot vonden, ofzoiets toch, ons Macedonisch is nogal gebrekkig. Deze dag bleef niet zonder ongelukken. We waren bijna onze dierbare Lotte verloren, we konden haar nog net redden uit een zeer diep dal. Nadat we allemaal van de schok bekomen waren was het tijd om trug te varen.
Toen we terug voet aan wal zetten leek het echt geen probleem om terug te geraken. Maar dat bleek een of andere smoes te zijn, of een list, of een complot. Want een manier om terug te geraken was er niet. We stonden zeker uren te wachten op een bus richting Skopje. We hadden zeer veel honger, maar deze werd niet gestild door het avondmaal dat ons voorgeschoteld werd. Daarom besloten we om uit te gaan eten. De lokale Italiaan serveert zeer goede pasta, dat hebben we al ondervonden.
Over onze vier dagen on-arrivaltraining gaan we het niet hebben, veel te saai.
Zaterdagavond zijn Ellen en Katrien op stap geweest, Lotte was te moe om nog een voet te verzetten, dus zeker geen dansvoet (lees in slaap vallen op trappen) en Liza had ervoor al een stuk in haar kraag gedronken =)
Lotte vroeg zich af of de katten hier in Macedonia niet anders miauwen...
Ellen en Katrien hebben een serieus incontinentieprobleem, zo erg dat de straat er hier aan moet geloven, inclusief hun schoenen die ook op de straat stonden.
Ellen heeft Lotte haar ergste nachtmerrie meegemaakt, ze was verdwenen voor een tijdje (lees foute bus) en wij andere drie waren superongerust, we zijn nog steeds op zoek naar haar.
Katrien trekt lesbische vrouwen aan.
Lotte zat ook eens alleen in de lift (lees, geraakt vast). Machteld als ge dit leest, ge moet er wel aan denken dat dezelfde lift gebruikt wordt voor werkmateriaal terwijl die lift eigenlijk maar 320 kilo kan dragen.
Liza werkt aan haar gene, we hebben haar al naakt gezien.
THE END
Na lange tijd nog eens een berichtje uit het verre Macedonia.
Donderdag hebben we ons kleine Belgenlandje aan de anderen gepresenteerd. De jenever en speculoospasta vielen in de smaak. Onze powerpoint hebben we gepresenteerd en daarna was er, met Belgische muziek als behangmuziek, gelegenheid tot een babbeltje slaan met de anderen vrijwilligers. Tot hier het zedige gedeelte. Op deze interculturele avond hebben we een nationalistische (lees met Belgische vlag, NAKED) foto getrokken. Deze gaan we hier niet posten, want hij is niet geschikt voor gevoelige kijkers).
Hierna hebben we een stapje in de Macedonische wereld gezet. We zijn begonnen in een leuke bar en geeindigd in een Saloon. De dingen die gebeurd zijn etc herinneren we ons niet meer goed, maar geloof ons als we zeggen dat we zeker een gedeelte van onze hersenen beschadigd hebben met de hoeveelheden alcohol die we gedronken hebben (denk tequila, cosmopolitan, bier, strawberry sunrise, etc...).
We zijn trouwens goed op weg om de lokale cocktailmenu s van buiten te leren.
De volgende dag hebben we het een beetje rustiger aan gedaan, we hebben uitgeslapen, hoewel Liza de gewoonte heeft om elke ochtend vroeg op te staan.
We zijn een bus opgestapt en naar het prachtige Matka gereden. Hier aangekomen verbaasden we ons over het grote verschil tussen de stad en de natuur. We willen niet stoefen maar het was verwonderlijk. Ellen zei steeds dat het voelde alsof ze meedeed aan expeditie robinson. Dit kwam vooral door het feit dat we op een prehistorisch bootje met een bamboodak over het water vaarden (fantaseer er een paar palmbomen erbij en ze heeft gelijk).
We voeren naar een wonderbaarlijke grot, de gids wist ons er wat te vertellen over een paar landgenoten, Marco en Roger die er een grot onder een grot vonden, ofzoiets toch, ons Macedonisch is nogal gebrekkig. Deze dag bleef niet zonder ongelukken. We waren bijna onze dierbare Lotte verloren, we konden haar nog net redden uit een zeer diep dal. Nadat we allemaal van de schok bekomen waren was het tijd om trug te varen.
Toen we terug voet aan wal zetten leek het echt geen probleem om terug te geraken. Maar dat bleek een of andere smoes te zijn, of een list, of een complot. Want een manier om terug te geraken was er niet. We stonden zeker uren te wachten op een bus richting Skopje. We hadden zeer veel honger, maar deze werd niet gestild door het avondmaal dat ons voorgeschoteld werd. Daarom besloten we om uit te gaan eten. De lokale Italiaan serveert zeer goede pasta, dat hebben we al ondervonden.
Over onze vier dagen on-arrivaltraining gaan we het niet hebben, veel te saai.
Zaterdagavond zijn Ellen en Katrien op stap geweest, Lotte was te moe om nog een voet te verzetten, dus zeker geen dansvoet (lees in slaap vallen op trappen) en Liza had ervoor al een stuk in haar kraag gedronken =)
Lotte vroeg zich af of de katten hier in Macedonia niet anders miauwen...
Ellen en Katrien hebben een serieus incontinentieprobleem, zo erg dat de straat er hier aan moet geloven, inclusief hun schoenen die ook op de straat stonden.
Ellen heeft Lotte haar ergste nachtmerrie meegemaakt, ze was verdwenen voor een tijdje (lees foute bus) en wij andere drie waren superongerust, we zijn nog steeds op zoek naar haar.
Katrien trekt lesbische vrouwen aan.
Lotte zat ook eens alleen in de lift (lees, geraakt vast). Machteld als ge dit leest, ge moet er wel aan denken dat dezelfde lift gebruikt wordt voor werkmateriaal terwijl die lift eigenlijk maar 320 kilo kan dragen.
Liza werkt aan haar gene, we hebben haar al naakt gezien.
THE END
woensdag 19 augustus 2009
Ckopcka
Hi allemaal,
Ons eerste woord Macedonisch... Het is het plaatselijke bier en eigenlijk best lekker.
Het is hier warm, maar het is een andere soort hitte dan thuis. Na de eerste dag zijn we al redelijk goed gewoon geraakt aan de plaatselijke omstandigheden.
We hebben onze innerlijke vrouw niet het zwijgen opgelegd, met andere woorden, een nieuw paar schoenen is al aangekocht.
Het is hier een supergoedkoop land, dat betekent dat we elke avond de mogelijkheid (lees geld) hebben om een terrasje te doen.
De stad heeft niet hetzelfde uiterlijk als onze grote steden, maar onder laagje stof schuilt er een groot aantal parken, musea, standbeelden, marktjes, een grote rivier en veel zonneschijn.
Even tussendoor, we zien hier ook wel wat ellende, onze eigen Ellen is eerder geraakt door de straathonden die op zoek is naar eten dan door een vrouw op zoek naar iets bruikbaars in een afvalcontainer.
Katrien houdt ons s nachts wakker met haar lieftallige gesnurk, oordopjes moge opgestuurd worden.
In een land als dit zijn gene en traagheid uit den boze, toch bezit Liza deze twee kwaliteiten.
Lotte is geobsedeerd door het wassen van haar handen, ook busjes wassen zonder water komen eraan te pas.
Vele groetjes uit Ckopcki!
Ons eerste woord Macedonisch... Het is het plaatselijke bier en eigenlijk best lekker.
Het is hier warm, maar het is een andere soort hitte dan thuis. Na de eerste dag zijn we al redelijk goed gewoon geraakt aan de plaatselijke omstandigheden.
We hebben onze innerlijke vrouw niet het zwijgen opgelegd, met andere woorden, een nieuw paar schoenen is al aangekocht.
Het is hier een supergoedkoop land, dat betekent dat we elke avond de mogelijkheid (lees geld) hebben om een terrasje te doen.
De stad heeft niet hetzelfde uiterlijk als onze grote steden, maar onder laagje stof schuilt er een groot aantal parken, musea, standbeelden, marktjes, een grote rivier en veel zonneschijn.
Even tussendoor, we zien hier ook wel wat ellende, onze eigen Ellen is eerder geraakt door de straathonden die op zoek is naar eten dan door een vrouw op zoek naar iets bruikbaars in een afvalcontainer.
Katrien houdt ons s nachts wakker met haar lieftallige gesnurk, oordopjes moge opgestuurd worden.
In een land als dit zijn gene en traagheid uit den boze, toch bezit Liza deze twee kwaliteiten.
Lotte is geobsedeerd door het wassen van haar handen, ook busjes wassen zonder water komen eraan te pas.
Vele groetjes uit Ckopcki!
donderdag 6 augustus 2009
Als het kriebelt...
Hey allemaal,
Het is nu ongeveer anderhalve week voor vertrek en de zenuwen gieren al door mijn lijf.
Er ligt nog niets klaar om mee te nemen, ik ben nog niet naar de winkel geweest om
een laatste item te kopen, met andere woorden, zenuwen van op tijd mijn valieske klaar te krijgen zullen het niet zijn, want daar heb ik nog niet eens aan gedacht.
Wat dan wel... Het zijn waarschijnlijk de zenuwen voor het onbekende, de zenuwen voor
een vreemd land, de zenuwen voor de vlucht (jawel, 18 jaar en nog nooit in een vliegtuig gezeten), de zenuwen voor de nieuwe mensen, ...
Iedereen stelt me gerust dat het wel zal gaan, dat er zeker niets zal gebeuren (wie weet een vliegtuigkaper, juist aan boord van ons vliegtuig of ik breek mijn been) en dat het allemaal in orde komt. Ik weet dat ze gelijk hebben maar er is dat vervelende stemmetje in mijn achterhoofd dat me toch vertelt 'pas maar op en wees pas gerust als je terug met beide (en volledige, zonder breuken) benen op Belgische grond staat'.
Een foto van mezelf op de blog zetten, vroeg de mevrouw die alles zo mooi voor ons geregeld heeft (die lieve Véronique). Hierbij dan een foto. Een beetje uitleg over de foto is misschien ook wel plezant. Op dinsdag 28 juli heb ik een feestje gegeven. Noem het een afscheidsfeestje, noem het een zomerfeestje of noem het een tuinfeest, maar de eigenlijke reden was dat mijn ouders van huis waren (inderdaad, als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel; de kat had wel weet van het feestje =).
Op de foto zien jullie Lien (de linkse), een goede vriendin van mij, en mezelf natuurlijk (de rechtse).
Liefs,
Lotte
Abonneren op:
Posts (Atom)